Dziś prawdziwych Birkutów już nie ma

     Kołyszą się łany zboża
     Stal daje nam Nowa Huta
     Wszystkiego tego byś nie miał
     Gdyby nie było Birkuta
Często mruczę sobie pod nosem fragment piosenki, którą kiedyś śpiewało sie na spotkaniach towarzyskich, przy ognisku.
Prześladują mnie te słowa piosenki o bohaterze kultowego dla mnie filmu Andrzeja Wajdy 'Człowiek z Marmuru'. Reżyser bardzo obrazowo przedstawił realia czasów powojennych, kiedy to Polacy spontanicznie i bezinteresownie ruszyli do odbudowy kraju ze zniszczeń wojennych.
Birkut podobno nie był postacią fikcyjną. Rzeczywiście istniał, ale takich Birkutów w tamtych czasach było wielu. Ba! Pokusiłabym się o tezę, że po wojnie wszyscy Polacy byli Birkutami. No, może z wyjątkiem sabotażystów, szabrowników i wrogów narodu.
Birkut był symbolem Narodu, symbolem patriotycznej postawy w okresie powojennym.
Przykładem takiej birkuciej postawy był mój teść Józef Ordyczyński. 
Przez wiele lat tułał się po całym kraju i ciężko pracował na budowach. Był murarzem sztukatorem. Budował duże gmachy urzędowe, szkoły, kościoły. 

Ludzie pracowali z wielką energią i zapałem. Nie dbali o warunki pracy, o zarobki, chcieli jak najszybciej postawić kraj z ruin, jak najprędzej wrócić do domów. 
Ich ambicją było wyrobienie jak największego procenta normy pracy, rywalizowali ze sobą, nie dla nagród i odznaczeń. 
Mój teść zostawiał na długie miesiące rodzinę, żonę i małe dzieci. Wyjeżdżał do Warszawy, do Rzeszowa, Hrubieszowa. Pracował ciężko, a za swoją pracę zamiast majątku dorobił się astmy oskrzelowej - choroby zawodowej, związanej z pracą sztukatora. 
W czasach PRL modne były czyny społeczne. Sama brałam udział w odrabianiu czynów z okazji różnych okazji. A to z okazji 22 lipca, a to z okazji rocznicy rewolucji październikowej. Pracowało się społecznie tym razem nie dla satysfakcji, ale z przymusu, bo władza tak nakazała.
A dzisiaj? 
Mamy takich Birkutów?
Nie ta epoka, nie te czasy. Dzisiaj uznano by takich społeczników frajerami.